Jak założyć działalność gospodarczą

Uruchamianie pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę fizyczną pod własnym nazwiskiem

Zgodnie ze znowelizowanymi od 31 marca 2009 przepisami ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (j.t. z 2007r. Dz. U. Nr 155, poz. 1095) procedurę legalizacji rozpoczęcia działalności gospodarczej należy rozpocząć od wizyty w tzw. organie ewidencyjnym czyli właściwym pod względem zamieszkania przedsiębiorcy urzędzie gminy lub urzędzie miejskim.

Przed wizytą w organie rejestrowym przyszły przedsiębiorca powinien dokładnie zanalizować jaki przedmiot(y) działalności mają obejmować prowadzenie firmy, jakie urządzenia księgowe chce prowadzić i przede wszystkim wybrać odpowiednią formę opodatkowania w podatku dochodowym oraz w podatku od towarów i usług (tzw. podatku VAT). Podatnik, zgodnie z przepisami art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zmianami) ma prawo wybrać zwolnienie z podatku VAT jeżeli będzie wykonywał czynności zwolnione od tego podatku lub jeśli wartość sprzedaży dotyczącej sprzedaży opodatkowanej w proporcji do końca roku kalendarzowego nie przekroczy kwoty 150.000 zł. Jeżeli podatnik wybierze na starcie zwolnienie od VAT a w trakcie roku przekroczy kwotę wolną od VAT, staje się tzw. czynnym podatnikiem VAT od momentu przekroczenia. Przykład: podatnik rozpoczął działalność gospodarczą w dniu 1 marca 20011i wybrał zwolnienie od podatku VAT. Do końca roku ma kwotę wolną 125.753,42 zł (150.000 : 365 dni x 306 dni = 125.753,42). Po przekroczeniu tej kwoty w 2011 roku staje się automatycznie czynnym podatnikiem VAT, musi złożyć we właściwym urzędzie skarbowym (zgodnie z art. 3 ustawy o VAT) zgłoszenie rejestracyjne VAT-R oraz uiścić opłatę skarbową w wysokości 170 zł. Należy wskazać, że zgodnie z art. 113 ust. 13 są czynności, które nie są objęte zwolnieniem bez względu na wartość sprzedaży, np. import towarów i usług, wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów, dostawy towarów, dla których podatnikiem jest ich nabywca, dostawy wyrobów z metali szlachetnych, dostawy niektórych towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, dostawy nowych środków transportu, dostawy terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, usługi prawnicze, jubilerskie.

Istotną rzeczą jest wybór formy opodatkowania w podatku dochodowym. Przyszły przedsiębiorca ma do wyboru opodatkowanie na tzw. zasadach ogólnych, będących pod jurysdykcją ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zmianami), bądź ustawy z dnia 20 listopada 1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zmianami). Wybierając zasady ogólne przedsiębiorca może płacić podatek dochodowy według skali, zgodnie z art. 27 ustawy lub podatek liniowy, zgodnie z art. 30c tej ustawy. Wybierając formę zryczałtowaną można płacić podatek zgodnie z art. 12 według różnych stawek w zależności od rodzaju prowadzonej działalności lub w niektórych przypadkach, po spełnieniu wielu wymagań tzw. kartę podatkową, o której mowa w rozdziale 3 ustawy o podatku zryczałtowanym. Po odpowiednim wyborze formy opodatkowania w podatku dochodowym, podatnik będzie obowiązany prowadzić odpowiednie urządzenia księgowe: podatkową księgę przychodów i rozchodów, lub księgi rachunkowe (pełna księgowość), lub ewidencję przychodów (przy zryczałtowanym podatku dochodowym), lub żadnych ewidencji (przy karcie podatkowej). Jeżeli podatnik nie wybrał lub nie mógł wybrać zwolnienia z podatku VAT będzie obowiązany prowadzić co najmniej rejestr zakupów (nabyć) VAT oraz rejestr sprzedaży (dostaw) VAT.

Mając ustaloną formę płacenia podatku dochodowego i ewentualnie obowiązku w podatku VAT należy wspomnieć o obowiązku w stosunku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ( pomijamy sytuację, kiedy przedsiębiorca w rozumieniu odrębnych przepisów jest rolnikiem, emerytem, rencistą lub posiada inny tytuł do ubezpieczeń, np., jest pracownikiem zatrudnionym w ramach stosunku pracy z wynagrodzeniem nie mniejszym niż wynagrodzenie minimalne lub osiąga przychody z tytułu wykonywania pracy nakładczej lub umów zleceń nie przekraczających miesięcznie kwotę 60% średniego wynagrodzenia w gospodarce z poprzedniego kwartału). Zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (j.t. z 2007r. Dz. U. Nr 11, poz. 74 z późn. zmianami) przedsiębiorca będzie podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnym, rentowym, wypadkowym i dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu. Z przepisów innych ustaw powstaje obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy. Należy wskazać, że ustawodawca daje pewne preferencje dla przedsiębiorców, którzy nie prowadzili działalności gospodarczej przez ostatnie 60 miesięcy oraz nie wykonują i nie będą wykonywać działalności na rzecz byłego lub obecnego pracodawcy; idzie o taki rodzaj działalności, który był lub jest tożsamy lub zbieżny z obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy. Przy spełnieniu powyższych warunków, zgodnie z art. 18a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przedsiębiorca przez 24 miesiące od rozpoczęcia działalności może płacić obniżone składki na ubezpieczenia społeczne, których podstawą wymiaru jest kwota nie niższa niż 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia. W takim przypadku, zgodnie z art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001 z późn. zmianami) nie ma obowiązku opłacania składek na Fundusz Pracy.

Mając ustaloną wiedzę w zakresie przyszłych obowiązków co do tzw. należności publicznoprawnych można udać się do organu ewidencyjnego w celu zrobienia pierwszego kroku do rozpoczęcia działalności gospodarczej, mianowicie należy wypełnić i złożyć wniosek o wpis do ewidencji działalności gospodarczej zwany EDG-1:

• w bloku 01 należy zaznaczyć kwadrat 1;
• w bloku 02 należy wpisać nazwę i adres organu ewidencyjnego (zgodnie z miejscem zamieszkania przedsiębiorcy);
• w bloku 03 należy określić właściwego naczelnika urzędu skarbowego (zgodnie z właściwością miejscową według podlegania podatkiem dochodowym);
• w bloku 04 Urząd Statystyczny (zgodnie z zasięgiem terytorialnym według przepisów o statystyce państwowej);
• w bloku 05 nazwa i adres jednostki ubezpieczeń społecznych (zgodnie z siedzibą lub zakładem głównym);
• w bloku 07 należy wypełnić wszystkie wiersze poza wierszem 5 (zakładamy, że przedsiębiorca nie miał nigdy nadanego numeru REGON);
• blok 08 należy wypełnić cały oprócz wiersza 11 (nie zakładamy, że przedsiębiorca ma nietypowe miejsce zamieszkania, np. szałas);
• blok 09 nie wypełniamy jeśli adres zamieszkania jest taki sam jak adres zameldowania);
• w bloku 10 wpisujemy oznaczenie przedsiębiorcy (pełna nazwa czyli nazwisko, imię i nazwa własna, jeśli przedsiębiorca się na taką zdecydował);
• w bloku 11 wpisujemy nazwę skróconą, jeśli przedsiębiorca taką określi);
• w bloku 12 datę rozpoczęcia działalności (rok-miesiąc-dzień);
• blok 13 rodzaje działalności gospodarczej (blok ten składa się z dwóch części: symbole Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007 i PKD 2004. W bloku tym należy wpisać 5-znakowe symbole rodzajów działalności, które przedsiębiorca będzie wykonywał. Blok przewiduje wpisanie dziesięciu różnych rodzajów działalności. Jeśli przedsiębiorca przewiduje ich więcej, należy wypełnić załącznik EDG-RD. Rodzaje działalności oznaczone symbolami PKD 2007 i PKD 2004, w formie książkowej powinny znajdować się do dyspozycji przedsiębiorcy w każdym organie ewidencyjnym. Ułatwieniem może być znalezienie tych symboli wcześniej za pośrednictwem internetu, na stronie Głównego Urzędu Statystycznego, na stronie www.gus.gov.pl.
• blok 14 wypełnia się wówczas gdy adres głównego miejsca wykonywania działalności (zazwyczaj jest to jednocześnie adres siedziby) jest inny niż wymieniony w bloku 08 (adres miejsca zamieszkania);
• blok 15 czyli adres do korespondencji wypełnia się jeśli ma być inny niż adres określony w bloku 14 lub odpowiednio w bloku 08;
• blok 16 wypełnia się jeśli przedsiębiorca posiada nr telefonu, e-maila, faks, ewentualnie swoją stronę internetową;
• w bloku 17 należy wpisać przewidywaną liczbę pracujących (liczba pracujących to wszystkie osoby, które będą pracować przy wykonywaniu działalności czyli właściciel, osoby współpracujące, pracownicy zatrudnieni na umowę o pracę, osoby zatrudnione na umowy cywilnoprawne);
• w bloku 18 należy wpisać przewidywaną liczbę zatrudnionych (liczba zatrudnionych to wszystkie osoby, które będą pracować i podlegać ubezpieczeniom społecznym, wyłączając właściciela i osoby z nim współpracujące);
• w bloku 19 należy wpisać datę powstania obowiązku opłacania składek ZUS (w zasadzie powinna być to ta sama data co w bloku 12, aczkolwiek mogą być od tego odstępstwa, których nie będę tutaj omawiać);
• w bloku 24 wpisuje się dane podmiotu prowadzącego dokumentację rachunkową (blok ten wypełnia się jeśli przedsiębiorca ma zamiar zlecić prowadzenie dokumentacji rachunkowej uprawnionemu doradcy podatkowemu, spółce doradztwa podatkowego lub licencjonowanemu biuru rachunkowemu. Należy wskazać, że polskie przepisy zabraniają oficjalne powierzanie prowadzenia usług księgowych, polegających w szczególności na wyliczaniu zobowiązań podatkowych osobom i podmiotom nie mającym odpowiednich kwalifikacji);
• w bloku 25 należy wpisać adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej (jeśli przedsiębiorca ma zamiar samodzielnie prowadzić księgowość wpisuje adres z bloku 15, 14, 09 lub 08, ten adres pod którym faktycznie będzie przechowywał dokumentację. Jeśli prowadzenie dokumentacji rachunkowej będzie powierzone uprawnionemu podmiotowi zewnętrznemu, należy wpisać adres tego podmiotu, chyba, że umowa będzie przewidywać, że dokumentację przechowuje przedsiębiorca);
• w bloku 26 należy zaznaczyć odpowiedni rodzaj ustalonych i wybranych urządzeń księgowych;
• blok 29 wypełniają przedsiębiorcy, którzy będą prowadzić działalność gospodarczą wyłącznie jako wspólnicy spółki lub spółek cywilnych;
• w EDG-1 należy zaznaczyć ile zostanie złożonych załączników EDG-RD (załącznik o rodzajach działalności, jeżeli ich liczba przekracza 10), EDG-MW (załącznik o adresach prowadzenia działalności jeśli jest ich więcej niż określony w bloku 14), EDG-RB (załącznik o numerze rachunku bankowego. Załącznik ten służy przedsiębiorcy rozpoczynającemu działalność do wykazania jedynie osobistego rachunku bankowego, co nie jest obowiązkowe. Rachunek bankowy związany z prowadzoną działalnością gospodarczą można otworzyć nie wcześniej niż otrzymanie od organu ewidencyjnego zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej oraz po otrzymaniu z Urzędu Statystycznego numeru REGON. Żadne przepisy nie nakładają obowiązku składania wniosku EGD-1 w momencie otwarcia rachunku bankowego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, zatem wydaje się wątpliwe określanie ilości załączników EDG-RB we wniosku EDG-1.), oraz pełnomocnictwa (pełnomocnictwo(a) składa się w organie ewidencyjnym wówczas jeśli wniosek EDG-1 składa pełnomocnik. Sytuacja taka ma miejsce jeżeli przedsiębiorca zlecił osobie trzeciej załatwienie spraw dotyczących złożenia EDG-1 i odebrania w jego imieniu zaświadczenia o wpisie do ewidencji. Zgodnie ze zmienionymi przepisami ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635 z późn. zmianami), od dnia 1 stycznia 2007r pełnomocnictwo z opłaconą opłatą skarbową w wysokości 17 zł, składa się w każdym organie administracji publicznej odrębnie);
• ostatnią pozycją wniosku EDG-1 jest własnoręczny podpis przedsiębiorcy lub jego pełnomocnika oraz wpisanie daty i miejscowości. Należy podkreślić, iż formalności powyższe powinny być przeprowadzone na miejscu w organie ewidencyjnym, w obecności urzędnika organu.

W interesie przedsiębiorcy jest sporządzenie wniosku EDG-1 i ewentualnych załączników w dwóch egzemplarzach i żądanie potwierdzenia jednego z nich przez urzędnika organu ewidencyjnego. Kopia może okazać się nieodzowna przy składaniu w przyszłości EDG-1 w związku z wnioskiem o zmianę wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.

Po złożeniu wniosku EDG-1 organ ewidencyjny ma obowiązek wydać przedsiębiorcy (lub pełnomocnikowi) wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Wpis ma rangę decyzji administracyjnej. W myśl wcześniej powołanej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w związku z przepisami ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zmianami) wydanie wpisu powinno nastąpić w ciągu 14 dni. Praktyka pokazuje, że przedsiębiorcy otrzymują wpisy bądź od ręki, bądź w ciągu kilku dni.

Od 31 marca 2009 wydanie przez organ ewidencyjny wpisu do ewidencji działalności gospodarczej jak i późniejsze zmiany tego wpisu nie podlegają żadnym opłatom.

Zgodnie z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca może złożyć wniosek EDG-1 oraz otrzymać wpis do ewidencji dużo wcześniej niż określi datę rozpoczęcia działalności. Może np. złożyć wniosek 2 stycznia a rozpocząć działalność 1 stycznia roku następnego. Nie może natomiast zgłosić daty rozpoczęcia wcześniej niż 14 dni od złożenia wniosku EDG-1, np. składa wniosek 8 lipca, datę rozpoczęcia działalności może określić nie wcześniejszą niż 25 czerwca.

Należy pokreślić, że organ ewidencyjny po wydaniu wpisu wysyła niezwłocznie kserokopie wniosku EDG-1 oraz kopie wpisu do ewidencji naczelnikowi urzędu skarbowego, urzędowi statystycznemu oraz jednostce ZUS, wskazanym w EDG-1.

Posiadając wpis do ewidencji działalności gospodarczej przedsiębiorca uzbraja się w cierpliwość i czeka na przesyłkę z urzędu statystycznego (numer REGON) oraz z ZUS-u (zgłoszenie płatnika składek ZFA). Kiedy ma już te dokumenty może brnąć dalej w procedurze administracyjnej. W urzędzie skarbowym ma obowiązek złożenia kserokopii zaświadczenia REGON z okazaniem jego oryginału. W ciągu 7 dni od daty określonej w EDG-1 w bloku 19 ma obowiązek złożenia w ZUS zgłoszenia ubezpieczonego ZUS-ZUA (w dokumencie tym należy wypełnić dane ewidencyjne płatnika składek. Dane te są określone w druku ZUS-ZFA, który sporządza ZUS i rzadko zdarza się, żeby obieg dokumentów z organu ewidencyjnego poprzez ZUS i z powrotem do przedsiębiorcy trwał krócej niż 7 dni. Przedsiębiorca zatem w druku ZUS-ZUA wpisuje dane płatnika, nie będąc pewny czy ZUS wpisał takie same. Termin siedmiodniowy złożenia ZUS-ZUA jest istotny do zgłoszenia przedsiębiorcy (w rozumieniu przepisów ZUS, ubezpieczonego) do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Jest to termin zawity, nie podlegający przywróceniu a ma to wpływ na ewentualne wypłacanie w przyszłości zasiłku chorobowego. Okres wyczekiwania na prawo do zasiłku dla przedsiębiorców wynosi obecnie 90 dni od dnia terminowego zgłoszenia i pod warunkiem opłacania w terminie i w prawidłowych wysokościach składek na ubezpieczenie społeczne.)

Posiadając wpis do ewidencji, zaświadczenie REGON oraz decyzję o nadaniu NIP (zakładamy, że przedsiębiorca otrzymał decyzję o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej NIP-4 wcześniej, jeszcze jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej) można zlecić sporządzenie stempla firmowego. Stempel winien zawierać nazwę firmy, nazwisko i imię przedsiębiorcy, adres prowadzenia przedsiębiorstwa z kodem pocztowym, numer identyfikacji podatkowej NIP, numer statystyczny REGON i ewentualnie numer telefonu, numer faksu, nazwę strony internetowej, e-mail. Na dobrą sprawę nie ma żadnych obowiązujących przepisów, mówiących jakie dane muszą być ujęte na stemplu firmowym. Przedsiębiorca może umieścić na stemplu również swoje logo firmy, aczkolwiek należy w takich przypadkach zachować szczególną ostrożność jeśli znak firmowy nie został oficjalnie zgłoszony i zarejestrowany w odpowiednim urzędzie. Może się okazać, że logo, które przedsiębiorca wykorzystuje dla swojej firmy jest zastrzeżone wcześniej przez inną firmę, która będzie rościć słuszne pretensje a skutki tych roszczeń mogą być bolesne.

Przepisy nakładają na przedsiębiorcę oznakowanie siedziby firmy. Może to być estetyczna tablica informacyjna z nazwą firmy, adresem i telefonem.

Należy tu wspomnieć, żeby nie naruszać przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zmianami) przedsiębiorca winien posiadać tytuł prawny do zajmowania siedziby jak i każdego miejsca prowadzenia działalności. Tytułem prawnym są: własność, najem, podnajem, użyczenie. Wielkości powierzchni wykorzystywanych do prowadzenia działalności należy zgłosić właściwemu wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta i opłacać zgodnie z ustawą z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (j.t. z 2006r. Nr 121, poz. 844 z późn. zmianą) podatek od nieruchomości i ewentualnie budowli, jeżeli przedsiębiorca takowe posiada i wykorzystuje.

Mając pieczątkę firmową i wyżej wymienione dokumenty przedsiębiorca może udać się do najbliższego lub najbardziej mu wygodnego banku i podpisać umowę o prowadzenie rachunku bankowego związanego z prowadzoną działalnością. Obowiązek ten wynika z art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i od dawna budzi kontrowersje, szczególnie wśród przedsiębiorców oraz w starciu z organami podatkowymi. Z przepisu wynika, że: "dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:
1) stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2) jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.". A contrario, jeżeli przedsiębiorca dokonuje lub przyjmuje płatności i stroną transakcji jest inny przedsiębiorca a wynikająca płatność nie przekracza równowartości 15.000 euro, realizacja tej płatności nie musi następować za pośrednictwem rachunku bankowego. Niektóre organy podatkowe uważają, że płatności należności publicznoprawnych (podatki, cła, składki do ZUS), szczególnie jeżeli przedsiębiorca staje się płatnikiem w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zmianami) należy dokonywać również za pośrednictwem rachunku bankowego "gospodarczego". Jest to interpretacja zbyt rozszerzająca gdyż organu podatkowego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych czy urzędu celnego nie możemy utożsamiać z przedsiębiorcą, o którym mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, tym bardziej, że od 01 stycznia 2009 zmienione przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych pozwalają przedsiębiorcy (płatnikowi składek) opłacać składki na ubezpieczenia do ZUS-u z pominięciem rachunku bankowego (pod warunkiem, że opłaca składki wyłącznie za siebie).
Kiedy przedsiębiorca ma już podpisaną z bankiem umowę o prowadzenie rachunku obowiązkiem jego wynikającym z przepisów ustawy z dnia 13 października 1995r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (j.t. z 2004r. Nr 269, poz. 2681 z późn. zmianami) jest złożenie zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-1 we właściwym urzędzie skarbowym z wykazaniem nazwy banku i numeru rachunku. W ciągu siedmiu dni należy również zgłosić w ZUS-ie rachunek bankowy na druku ZUS-ZBA.
Zauważmy, że przedsiębiorca od jakiegoś czasu prowadzi już aktywnie działalność gospodarczą i cały czas załatwia sprawy proceduralne z nią związane.
Wspomnijmy, że przedsiębiorcy dochodzą następne obowiązki w sytuacji kiedy zacznie zatrudniać pracowników. Pomijając uciążliwą procedurę dotyczącą samego zatrudniania pracowników, wynikającą z ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (j.t. z 1998r. Nr 21, poz. 94 z późn. zmianami) oraz z wielu przepisów, do których Kodeks pracy się odwołuje, dodatkowe obowiązki powstają wobec Zakładu Ubezpieczeń społecznych. W ciągu 7 dni od zatrudnienia należy zgłosić każdego ubezpieczonego na druku ZUS-ZUA. Jeżeli przedsiębiorca będzie posiadał co najmniej 6 ubezpieczonych (wliczając samego siebie) ma uciążliwy obowiązek przekazywania wszystkich deklaracji i raportów do ZUS-u wyłącznie drogą elektroniczną za pomocą tzw. podpisu kwalifikowanego. W momencie zatrudnienia pierwszego pracownika pracodawca ma obowiązek na odpowiednim formularzu powiadomić o tym fakcie Państwową Inspekcję Pracy.
Reasumując niezbędna i obowiązkowa procedura rozpoczęcia pozarolniczej działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę nie jest taka prosta. Wprowadzone zmiany od 31 marca 2009, zainicjowane przez Komisję Sejmową Przyjazne Państwo, mające wprowadzić przy rozpoczynaniu działalności tzw. "jedno okienko" są czystą fikcją. W ocenie przedsiębiorców, organów ewidencyjnych, organów podatkowych i ZUS-ów zmiany spowodowały więcej zamieszania, nieporozumień i obowiązków niż korzyści. Jedyną korzyścią dla przedsiębiorcy jest nie pobieranie przez organ ewidencyjny opłaty skarbowej w wysokości 100 zł od wydania wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Miejmy nadzieję, że w niedalekiej przyszłości przepisy co najmniej kilkunastu ustaw związanych z prowadzeniem najprostszej działalności o nieskomplikowanych formach będą ze sobą kompatybilne i procedurę rozpoczęcia działalności potencjalny przedsiębiorca będzie mógł załatwić rzeczywiście za pośrednictwem "jednego okienka".
Opracował:
Łopka Andrzej - doradca podatkowy
właściciel Kancelarii Doradztwa Podatkowego